martes, 7 de diciembre de 2010

SER TI

               

                                                           A Marcos Valcárcel
                                                           Madrugada, 7 de decembro de 2010


Estabamos todos, xuntos pero deixados
de ti, desvalidos e ausentes,
extraviándonos no serán de decembro,
na confusión do abrazo.

Pé das burgas estabamos todos
arredor do teu acio
de amor, pero buscándote,
prendidos na calor,
pero estrañándote.

Iso lembro do soño.

No amencer
procurei teu alento no límite da luz,
o teu perfil
nos recunchos dun eco.
Chamei por ti e sentín
o agarimo do teu sorriso ceibe,
a harmonía da túa voz de estirpe,
a lentura da túa palabra
xa transformada en min,
en nós, nun corazón sen tempo,
en min, en nós,
coma candea que debuxa a esperanza,
para nunca ser febles,
para nunca ter medo.
En nós, na alegría maior
de terte e de ser ti. Sempre. 


                                                          
                                                          

1 comentario: